ناما جعفری
Namajafari1@gmail.com
هنر اعتراضی در همه ی شکلها باید رخنه کند و اعتراض داشته باشد.هنر بدون اعتراض،هنر اختگی ست.هنر مرز را می شکند و اعتراض را روی پیشانیت می گذارد.هنوزم با گوش دادن به فایل صوتی
فرزاد کمانگر بغض میکنم. هنوزم با دیدن عکس های محمد مختاری بغض میکنم.هنوزم با
دیدن فیلم کشته شدن ندا آقاسلطان بغض میکنم.هنوزم حس شرمندگی بهم دست میده که
نتونستم حتی یه اعتراض راه بندازم. همه تهدید شدیم همه ترسیدیم.
گاهی
وقت ها فکر می کنم، خدایا بدترین جای زمین بدنیااومدم. اما دیشب،بارهای بار فرزاد
کمانگر روی دیوار پینک فلوید در
استانبول نقش بست. چقدر دلمان خون شد وقتی نصف دیوار پر بود از کشته های ایرانی،
وقتی عکس ندا می آمد روی دیوار کل استادیوم منفجر شداز فریادهای مرگ بر
دیکتاتور،یکی از بهترین پرفمنسهای زندگی بود.
البته عکسِ فرزاد نیست، عکس رو اشتباهی گذاشتن. عکس مربوط به احسان فتاحیان بود که ۲۰ آبان ۸۸ در سنندج
اعدام شد.
دویست تا کشورم ک حساب کنیم سهم هر کشور از عکسهای روی دیوار
راجرواترز میشه ۵ تا عکس. ب این میگن
سیاست جذب مخاطب جوان برای گروهی قدیمی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر